Δεκεμβριανή πανσέληνος

Ξύπνησε με ταχυπαλμία...

Δεν μπορούσε να του κολλήσει ύπνος έκτοτε...

Σηκώθηκε, ύστερα από λίγο,
αλλά δεν άναψε κανένα φώς.
Τα μάτια του είχαν συνηθίσει στο σκοτάδι
και η λάμψη απ' το περίπου ολόγιωμο φεγγάρι,
που είχε νικήσει την συννεφιά εκείνη την νυχτιά,
ήταν αρκετή για να ζωντανέψει τις σκιές
της μέχρι τότε μη οικείας κατοικίας.

Έτσι ανακατεύτηκε και αυτός με τις σκιές
και ένοιωσε ζεστά...

"...θα σταματήσω για λίγο τα ταξίδια
σε άστρα και πελάγη μακρυνά...
θα ξεπεζέψω απ'το σκαθάρι μου
και θα μείνω μαζί σας έστω και για λίγο..."
είπε στις σκιές αποφασιστικά μα γελαστά
και ένιοωσε να τον αγκαλιάζουν και να τον φιλούν
καμμιά ντουζίνα θηλυκά...

...μα ήταν μονάχα οι σκιές που τον καλωσορίζανε...

...το επόμενο βράδυ δεν ήταν πια εκεί...

Δυο για την Place des Vosges

Καθώς έβγαινε απ' το δωμάτιο,
σκέφτηκε αν πήρε τα τσιγάρα μαζί του
και άρχισε μάταια να ψάχνει τις άδειες
τσέπες του παλτού του...rien...

Μόνο τότε συνειδητοποίησε
πως ποτέ του δεν κάπνιζε,
ενεργητικά τουλάχιστον.
Έτσι, κλείνοντας την πόρτα πίσω του,
κάλεσε το ασανσέρ.

Καθώς έκλεινε την πόρτα
- με το νούμερο 11 - πίσω του,
σκέφτηκε αν πήρε το καπέλο του
και άρχισε να ψηλαφίζει
την καζανοκεφαλή του.

Μόνο τότε θυμήθηκε
πως δεν του αρέσει να φορά καπέλο,
όχι τόσο από στυλιστική άποψη
όσο για να διατηρήσει τ' αραιά
και αδύναμα πλέον μαλλιά του...vieillissement...
Έτσι στρίβοντας προς τα δεξιά
- 90 μοίρες περίπου -
είδε την πόρτα του ασανσέρ ν'ανοίγει

Καθώς η πόρτα του ασανσέρ είχε μισανοίξει
και κοίταξε προς τον καθρέφτη,
είδε τον εαυτό του να φεύγει βιαστικά προς τις σκάλες.
Λίγο τον ένοιαξε και πατώντας το αντίστοιχο κουμπί
σκέφτηκε πως θα τον ξανάβρει στο ισόγειο...

Καθώς έκλεινε η πόρτα
"a bientot" φώναξε γελώντας...

ελευθερία;...ίσως...εξεζητημένη...είναι περίεργα πάντως εκεί έξω...

...απόσταση...άπωση...

Με μια λεπίδα να κόβει τον χώρο
να θρυμματίζει τον κύκλο
μιας αρρωστημένης εγκρατούς απομόνωσης

Είδε...

Βρώμικα νύχια σε χτυπημένα δάχτυλα
χεριού μιας πρώιμης γυναίκας - ενός παιδιού
Και ένα χαμόγελο να λείπει από ένα στόμα
που ικετεύει κάποιον τύραννο για λιγότερο πόνο

Απήλαυσε...

Ασημένιες πινελιές σ' έναν καμβά φτιαγμένο
από ευαίσθητη σάρκα
και τον πόνο...σαν δημιουργό ενός ψηφιδωτού
αναγκαστικής ηδονής - ανέχειας - πόθου - επιβίωσης

Άκουσε και ένοιωσε...

Γουργουρητό ικανοποίησης για ένα δάγκωμα στα χείλη,
για ένα άγγιγμα της γλώσσας σε ξένο ουρανίσκο



Και ο χρόνος απαράλλακτος...ακριβής...δίκαιος

Κυνήγι ηδονής με ένα σώμα που ευχαριστιέται ν'
ανταλάσσεται με ακριβό αντίτιμο
Μάτια μελιά - υπό γωνία χρυσά -
που κρύβουν μια άβυσσο από πληγές
ξεβγαλμένη με αλκοόλ - έτσι για την
αποφυγή περαιτέρω μολύνσεως
Χείλια μεγάλα σαρκώδη - ικανά για πλήρη ικανοποίηση -
που φέρουν γεύσεις ανάκατες από φθηνό κονιάκ,
τυποποιημένα τσιγάρα
...και χολή...
για ένα όνειρο που έσπασε σαν σαπουνόφουσκα
από το πρώτο κιόλας άγγιγμα μιας δροσερής αύρας

Και αυτός στεκόταν εκεί,
αποσβολωμένος, θεατής,
μπροστά σε μία ακόμα απόφαση,
μπροστά σ'ένα ακόμα αδιέξοδο...

...και όμως δραπέτευσε...

...έφερε πάντα την λεπίδα/ελπίδα μαζί του...

Σαν σερενάτα για την πείνα

Τρεις νότες, δυο παύσεις - ανάσες
σ' ένα μοτίβο αχνού βιολετί
που υμνούν μια στιγμή πείνας,
αφημένη σιωπηλά πάνω
σε αλλοπρόσαλου τέμπο
την χρονογραμμή

Τρεις νότες. Μελωδία. Κοφτή
πάνω σε δωδεκαφωνία...
σε σπειροειδή τροχιά.

Δύο ανάσες. Βαθιές. Συγκέντρωσης.
Έπειτα καμμιά - άπνοια...
και βυθίζονται όλα.

Ένα μπλε. Θάλασσα. Ουρανός.
Μ' ένα πετούμενο να χάνεται μέσα του...
ανάλαφρη ψυχή.

Νύχτα...
και ακολουθώ τις λέξεις -
λέξεις γραμμένες στην άκρη της ασφάλτου -
με το φεγγάρι φανό στο κυνήγι
της τελευταίας μου ανάσας.

Πείνα...

Πείνα σα λιπόσαρκου λύκου
σε βαρυχειμωνιά
και ας ματώνουν τα γυμνά μου πόδια
απ' τα ξερά γαϊδουράγκαθα
κάθε φορά που ξεστρατίζω
σε παρακείμενους
της ασφάλτου αγρούς.

Μέρα...
ήλιος και αλμύρα
με αλλάζουν, μου δίνουν νέο δέρμα.
Δέρμα ανθεκτικό στο ψύχος
και στ' αγγίγματα εκείνων
που θέλουν να μ΄αγαπήσουν,
να με χωρίσουν απ' το αιώνιο μου ταίρι.

Πείνα - άσβεστη πείνα.
Μόνο η άσφαλτος σε καταφέρνει,
μα και σ' αυτήν σπανίως καταφεύγω...

Γιορτή...
με καλεσμένους
υπό παραγγελία.
Πετυχημένη δίχως αμφιβολία -
αποτελέσματα απτά
όταν έχεις να κάνεις
με επαγγελματίες.

Πείνα - με εικόνες πολεμούσα
              να γεμίσω το κενό μου...

Πείνα - με ήχους οικείους γέμιζα το άδειο κοχύλι
              για να σταματήσω το μονότονο βουητό του...

Και η αναπνοή σωστός ψυχαναγκασμός
- ανούσια ιεροτελεστία -
φέρνοντας μαζί μονάχα
οράματα μιας νέας αρχής...

Συνήθης διαδικασία

Έρευνα, ποίηση και μουσική
Φιλοσοφία, λογική και μαθηματικά
Κίνηση και χορός, σε μια ανάκατη σειρά
- και όλα αυτά μπορεί να 'ναι διαφορετικά,
δεν έχει μεγάλη σημασία -

...και λίγο απ' τις περίεργες
τις ακατανόητες,
τις δύσκολες,
τις ανθρώπινες,
τις κοντινές τις σχέσεις,
που σαν τις θυγατέρες μιας μούσας και ενός κατώτερου θεού
τον κάνουν σαν τον Οδυσσέα να βλαστημά και να πονά,
δεμένο οικειοθελώς επάνω σε κατάρτι,
σκεπτόμενος πως θα' πρεπε στην Τροία να' χε πέσει.

Τουλάχιστον εκεί...
θα' χε τελειώσει ηρωϊκά, σφαγμένος μέσα σε μάχη,
και όχι χαμένος σε κάποιον εντέχνως πλασμένο, ανήσυχο ωκεανό,
περίγελος στα μάτια,  θύμα της βούλησης κάποιων Ναϊάδων.

Μα ενώ ο οδυρμός, για τον φαινόμενο τον πόνο,
σκεπάζει την σιωπή, όπως η θάλασσα κάποια ακτή σε πλημμυρίδα,
ξάφνου, ξυπνά ξανά, λυτρωτικά,
τ' όνειρο του δρόμου,  του δύσκολου, του μακρυνού.

Και η ακτή που πλέον μπορεί να ονομαστεί,
- Ιθάκη θαρρώ πως της αρμόζει να την λένε -
με απλότητα αναδύεται, καθάρια και οικεία,
μεσ' στου κρανίου του την ιερή εστία...

Και του ζεσταίνεται η καρδιά
και τα μελίγγια του φουσκώνουν
με μια διαίσθηση γλυκιά να του αλλάζει τον σκοπό,
τον βασανιστικό, να τον ημερεύει.

Με ένα μειδίαμα στα ταλαιπωρημένα απ' τον θρήνο χείλη,
λύνεται αργά, σχεδόν κατανυκτικά και ξεκολλάει από το κατάρτι
- πραγματική αποκαθήλωση του φόβου -
και τα κομμάτια της Ιθάκης του σκορπίζει μακρυά
και αρματωμένος πια ξεκινά να τα ξαναμαζέψει,
ξέροντας πως αν καποια στιγμή τα χάσει, τυφλωθεί,
θα ανέβει πάλι μόνος του και θα δεθεί επάνω στο κατάρτι.

Άχθος αρούρης και βαρύς...
Άνθρωπος πλασμένος τελικά, για μία ύβρη
με τιμωρία ειδική την δημιουργία,
την μοναξιά,
τ' ατέλειωτο ταξίδι.

Έρευνα

Ένα κουτί μπροστά μου έχω να θωρώ,
να του ζητώ απορίες να μου λύσει
και αυτό αμέσως, να δίνει απαντήσεις.

Κάποια στιγμή ξεκίνησα να του μιλώ
για έρωτες, για λύπη για χαρά
γι' αγάπες, για πάθη και μίση ζοφερά
για ψέμα και αλήθεια.

Και κάτι μέσα μου, έλεγε αχνά
πώς αφού μιλώ για όλ' αυτά,
θα ήταν φρόνημο καλά να τα γνωρίζω.

Άραγε τι να' ναι όλα αυτά;
Μήπως είναι συμβολοσειρές -
απλές ομάδες χαρακτήρων;
Η΄ μήπως είναι λέξεις-κλειδιά
σε έργα απόντος λογικής -
σε συνοθύλευμα ονείρων;

Μα μιας και λεν πως είμαι έξυπνο παιδί,
μου φάνηκε πως βρήκα μία λύση...
και ζήτησα από το κουτί αυτό να τα ορίσει!

Και το κουτί, που 'χω μπροστά μου και θωρώ,
άρχισε να απαριθμεί
άπειρες λέξεις και αλφαριθμητικά-
γραμμένα κυρίως απ' αγνώστους-
που αν τα βάλεις κάτω λογικά
κάτι μπορεί ν' ανακαλύψεις.

Όλες αυτές τις έννοιες τις βαθειές,
που 'ρχονται και φεύγουν μεσ' στο νου,
σαν αποδημητικά πουλιά,
που στις μελωδίες αλλάζουνε ρυθμούς
και αναστατώνουν την καρδιά,
τις δείχνει το κουτί με σχετική ευκολία.
Και αυτό ακριβώς το γεγονός
είναι που μου γεννά και άλλη απορία...

Άραγε, μπορεί αυτό να χαίρεται, να έχει λύπη;
Μπορεί να αγαπά και να μισεί;
Να λέει ψέμματα, να λέει αλήθεια;

Να 'χει την αίσθηση πως κρέμεται διαρκώς
από κλωστή λεπτή μεσ' στο κενό,
ενώ το μόνο που μπορεί απλώς
είναι φαινόμενα να βλέπει;

Η' ...μήπως σαν καθρέφτης που σιωπά
και τις εκφράσεις του ειδώλου ακολουθά,
ψυχρά να δίνει μονάχα απαντήσεις
σε όλα αυτά που του 'χουν ζητηθεί,
λες και εν τέλει, ματαίως προσπαθεί
μια κάποιαν νομοτέλεια να κρατήσει;

Το ξαναμιλάμε (;)

1+1=2;...ή 1;...
   Τρέχω και σε κυνηγώ*.
   Σε προφταίνω μα σε προσπερνώ

Ανεξήγητο...θολό...
   Λές και κείται η τροχιά σου,
   παραλλήλως στην δικιά μου.

Είσαι εκεί...είμαι εδώ...
   Να σ'αγγίξω, ούτε που να το διανοηθώ.
   Παρ'όλα ταύτα, συνεχώς το προσπαθώ.

Ήμουν πρίν...είσαι μετά...
   Μένω με τα μάτια μονίμως ανοιχτά... πεινασμένα και στεγνά.
   Με τον χρόνο να μ'εμπαίζει...έναν ανελέητο ρυθμό να μου κρατά,

Που πότε πνίγεται και ολισθαίνει,
   σιγανά, παθητικά, νωχελικά...
Πότε πάλι αναθαρρεύει
   και την αιωνιότητα σου αναζητά,
ορισμένη πλέον
   κυνικά, χλευαστικά, ερωτικά...

Για το τέλος μόνο ένα αντίο...ένα γειά...
   Όχι όμως κατ'ανάγκη χωρισμού.
   Απλώς φιλικού αποχαιρετισμού.

Ένα κ'ένα ίσον ένα;...δυό;...ή απλώς κενό;

* κατόπιν υπόδειξης και διόρθωσης από τοv Shipwrecked Frontier Pioneer

Πώς είσαι;

Μια ανάσα
   που ηχεί σαν κραυγή
   στο βουβό βασίλειό του
Ένα δώμα
   που μοιάζει φυλακή
   για το φονικό ένστικτό του
Και ο κόσμος έξω
   μια ξέφρενη οχλοβοή
   που τον καθιστά σακάτη

Μια καρδιά
   που της αρέσει η σκλαβιά
   και κάνει τα πόδια του να τρέμουν
Ένας νους,
   χαμένος σ'ένα γκρι μονοπάτι,
   που όμως θέλει να πετάξει
Και ένας ουρανός,
   χαμηλωμένος και μουντός,
   που ο Άτλας βλαστημά
   και θέλει να σωριάσει

κάλεσμα αποξένωσης

Ένα αγκάθι παραμένει
      Εκεί που κανείς δεν φθάνει
      Το νου και την ψυχή να μονιάζει
Ένα αγκάθι μοναχό
     Να θυμίζει το τριαντάφυλλο
     Το οποίο κάποτε προστάτευε
Θαρρείς πως στην άκρη του
Έχει το αίμα εκείνου
Που τα έβαλε μαζί του
Και του χάρισε την μοναξιά,
Την μονάκριβή του…

Είθε να μην αναζητήσω άλλα αγκάθια
    Ούτε ροδοπέταλα, ούτε φύλλα
Το ένα καλύτερο απ’ το τίποτα
Και τα πολλά εχθρός της ομορφιάς,
    Της ιδιαιτερότητας.

Μα κάτι ανασαλεύει,
    Το αγκάθι με τρυπάει
    Και κάτι σαν ουρλιαχτό…γλυκό ξυπνάει.

Η παλιά ξεθωριασμένη θύμηση του τριαντάφυλλου καίει.

(Το αγκάθι ως τον χαμένο εαυτό ή
Τα αγκάθια ως αυτούς που νοιώθουν ίδιοι.)

ευαισθησίες

Είπαν πως: "θρηνώ σαν τον κατάδικο,  πάνω απ' την στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο" (βλ. Τρύπες)
...μα ο δικός μου ο παράδεισος είναι ευαίσθητος...
σαν ένα καλοβρασμένο μπρόκολλο...
σκέψου τι θα γίνει αν προσπαθήσεις να βγάλεις την στάχτη πάνω από ένα καλοβρασμένο μπρόκολλο...

αντίθεση και αναδρομή

κλείνεις τα μάτια...
να μην αφήσεις τις εικόνες του χθές
να ξεθωριάσουν - να πεθάνουν

άνοιξε τα μάτια...
να δεις το σήμερα και
να ζωγραφίσεις τις εικόνες
του αυριανού χθες.

Κάτι για τον δρόμο, γραμμένο με μολύβι...

Φωτιές στον δρόμο (αναμμένες) ξεπροβάλλουν
Με μάτια κλειστά πώς θα τις ξεπεράσει;
(Καλύτερα) μην προσπαθήσει να τις σβήσει,
θα χάσει καιρό και ενέργεια πολύτιμη και
στην αρχή θα τον ξαναγυρίσει...

Με μάτια κλειστά πώς θα τις ξεπεράσει;
(Καλύτερα) μην προσπαθήσει να τις υπερπηδήσει,
αυτός είναι ακόμα τυφλός και βαρύς και
το άλμα του κοντό και νωθρό...

Ας ζήσει με αυτές, τουλάχιστον του παρέχουν φώς
που ίσως κάνει τα μάτια του να ανοίξουν...
Τότε ίσως να δει πως υπάρχει διαδρομή να περάσει
αναμεσά τους.

(Τα πράγματα είναι απλά, αρκεί να είμαστε και εμείς απλοί,
δηλαδή να είμαστε εμείς...)

Περί φόβου και ονείρων...περί στόχων και ηρεμίας (Μέρος I)

Φοβισμένος, αγχωμένος και εν τέλει χαμένος στις αρνητικές σκέψεις. Κανένα περιθώριο για πράξεις...για έργα...πόσο μάλλον για δουλειά... Αμέτρητες ώρες εσωτερικών διαπραγματεύσεων για την σημαντικότητα και αναγκαιότητα της δουλειάς-δουλείας... Εκ των ουκ άνευ, όπως θα έλεγαν παλιότερα, που ο ρυθμός ήταν απλός (βλ. έργο του Γ. Σεφέρη).
Πάλι καλά που κάτι αντιστέκεται. Αυτό ίσως να βοηθάει στην αλλαγή οπτικής γωνίας ως προς την σφαίρα της αλήθειας. Ούτως ή άλλως δεν μεταβάλλεται το περιβάλλον και τα αντικείμενα του, ο ανθρώπινος εαυτός διαστρευλώνεται (βλ. The Matrix: σκηνή με το κουτάλι), μεταβάλλεται, αλλάζει...

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

Εικόνες από Edinburgh και Highlands...FREEDOM!

http://picasaweb.google.com/xapakias/EdinburghHighlandsMay2007