Εκεί που ήθελε να δει το όνομά του και...λοιπά πάθη

Αυτός. Γελάει.:
...δεν με έχουν φάει μόνο, με έχουν αντικαταστήσει...

Εκείνη. Σκέφτεται. Λέει τις σκέψεις της δυνατά.:
είσαι απ'τις τελευταίες ρομαντικές ταινίες
που κυκλοφορούν...και τιτλοφορείται με το όνομά σου...

Αυτός. Θλιμμένα.:
μπα...παίζω εδώ και και περίπου μια δεκαετία...κάθε χρόνο...ανελλειπώς...

Εκείνη. Γελά.:
...είσαι ασπρόμαυρη;

Αυτός. Ψυχρά.:
όχι.έγχρωμη είμαι, μα πολύ σκοτεινή.

Εκείνη. Χαρούμενα.:
ok...αυτές μ' αρέσουν πολύ...θα σε νοικιάσω από το videoclub...

(Παύση)

Αυτή. Με απορία, σαν να μονολογεί.:
ήσουν πρώτα βιβλίο και έγινες μετά ταινία;
εγώ γιατί προσπαθώ να διαβάσω το βιβλίο και δεν παίρνω να σε δώ;

Εκείνος. Ονειροπολεί.:
είμαι μάλλον ποιητική συλλογή που έγινε ταινία, αλλά ακόμα η ποιητική συλλογή δεν έχει εκδοθεί...

(Παύση)

Αυτός. Σαν να προσπαθεί να λύσει ένα σοβαρό πρόβλημα.:
πρέπει κανείς να ταξιδέψει στο μέλλον για να βρεί την ποιητική συλλογή...
πρέπει λοιπόν να ταξιδέψεις στο μέλλον...

Εκείνη. Με απλότητα. Παίζοντας με τα μαλλία της.:
ok...εύκολο...

(Παύση)

Αυτή. Χαρούμενα.:
γύρισα!

Εκείνος. Ανυπόμονα.:
την βρήκες;

Αυτή. Ήρεμα.:
τα είδα όλα...δεν μπορώ να σου πω...
μπορεί να σου χαλάσω το μέλλον...
αλλά να ξέρεις ήσουν χαμογελαστός...
πάντως είδα κάτι και για μας...

(Παύση)

Αυτός. Πιο ήρεμα πλέον.:
ενδιαφέροντα όλα αυτά. μην μου πεις. θέλω να τα δω μόνος μου όταν θα γίνουν...
να τα ονειρευτώ και να παθιαστώ μαζί τους καθώς θα τα καρτερώ...

Εκείνη. Γελά.:
δεν θα σου έλεγα...αλλά να μην σου πώ ούτε και για μας;

Αυτός. Σαστισμένα.:
μην μου πεις καλύτερα...

Εκείνη. Με απορία.:
γιατί; δεν θες να μάθεις; φοβάσαι;

Αυτός. Με πραότητα.:
θέλω να μάθω αλλά όταν πρέπει.

(Παύση)

Εκείνος. Έτσι κάτι για να πει.:
τώρα πρέπει;

Εκείνη. Αδιάφορα.:
εγώ έμαθα...

(Παύση)

Το εγώ του.:
εγώ πρέπει να μάθω ΤΩΡΑ; πάντως ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ!!!

Το εγώ της.:
καλά...δεν σου λέω...


υποσημείωση:  πολλές ευχαριστίες στο "νιάι" για την πολύτιμη συνεισφoρά της :)

Δεκεμβριανή πανσέληνος

Ξύπνησε με ταχυπαλμία...

Δεν μπορούσε να του κολλήσει ύπνος έκτοτε...

Σηκώθηκε, ύστερα από λίγο,
αλλά δεν άναψε κανένα φώς.
Τα μάτια του είχαν συνηθίσει στο σκοτάδι
και η λάμψη απ' το περίπου ολόγιωμο φεγγάρι,
που είχε νικήσει την συννεφιά εκείνη την νυχτιά,
ήταν αρκετή για να ζωντανέψει τις σκιές
της μέχρι τότε μη οικείας κατοικίας.

Έτσι ανακατεύτηκε και αυτός με τις σκιές
και ένοιωσε ζεστά...

"...θα σταματήσω για λίγο τα ταξίδια
σε άστρα και πελάγη μακρυνά...
θα ξεπεζέψω απ'το σκαθάρι μου
και θα μείνω μαζί σας έστω και για λίγο..."
είπε στις σκιές αποφασιστικά μα γελαστά
και ένιοωσε να τον αγκαλιάζουν και να τον φιλούν
καμμιά ντουζίνα θηλυκά...

...μα ήταν μονάχα οι σκιές που τον καλωσορίζανε...

...το επόμενο βράδυ δεν ήταν πια εκεί...

Δυο για την Place des Vosges

Καθώς έβγαινε απ' το δωμάτιο,
σκέφτηκε αν πήρε τα τσιγάρα μαζί του
και άρχισε μάταια να ψάχνει τις άδειες
τσέπες του παλτού του...rien...

Μόνο τότε συνειδητοποίησε
πως ποτέ του δεν κάπνιζε,
ενεργητικά τουλάχιστον.
Έτσι, κλείνοντας την πόρτα πίσω του,
κάλεσε το ασανσέρ.

Καθώς έκλεινε την πόρτα
- με το νούμερο 11 - πίσω του,
σκέφτηκε αν πήρε το καπέλο του
και άρχισε να ψηλαφίζει
την καζανοκεφαλή του.

Μόνο τότε θυμήθηκε
πως δεν του αρέσει να φορά καπέλο,
όχι τόσο από στυλιστική άποψη
όσο για να διατηρήσει τ' αραιά
και αδύναμα πλέον μαλλιά του...vieillissement...
Έτσι στρίβοντας προς τα δεξιά
- 90 μοίρες περίπου -
είδε την πόρτα του ασανσέρ ν'ανοίγει

Καθώς η πόρτα του ασανσέρ είχε μισανοίξει
και κοίταξε προς τον καθρέφτη,
είδε τον εαυτό του να φεύγει βιαστικά προς τις σκάλες.
Λίγο τον ένοιαξε και πατώντας το αντίστοιχο κουμπί
σκέφτηκε πως θα τον ξανάβρει στο ισόγειο...

Καθώς έκλεινε η πόρτα
"a bientot" φώναξε γελώντας...