Μια ανάσα
που ηχεί σαν κραυγή
στο βουβό βασίλειό του
Ένα δώμα
που μοιάζει φυλακή
για το φονικό ένστικτό του
Και ο κόσμος έξω
μια ξέφρενη οχλοβοή
που τον καθιστά σακάτη
Μια καρδιά
που της αρέσει η σκλαβιά
και κάνει τα πόδια του να τρέμουν
Ένας νους,
χαμένος σ'ένα γκρι μονοπάτι,
που όμως θέλει να πετάξει
Και ένας ουρανός,
χαμηλωμένος και μουντός,
που ο Άτλας βλαστημά
και θέλει να σωριάσει
Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007
Πώς είσαι;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Your poems and writings are beautiful and require a lot of thought.
When I read the title of your blog, I could hear some minimalist music in the background. I feel that there is a strong correlation between abstraction and minimalism. The minimalist movement (part of the experimental movement) came about in the 1960's and includes the music by Steve Reich and John Cage. Steve Reich is one of my favourites, and his piece called New York Counterpoint. I think its definitely worth examining.
Πολύ ωραίο το σημερινό, πράγματι...
Ο τρόπος που γράφεις μου θυμίζει αρκετά Αγγελάκα αλλά σε πιο εκλεπτισμένη μορφή. Τι λες;
Kelly, καλώς όρισες. Σε ευχαριστώ πρωτίστως για τις προτάσεις σου περί μινιμαλιστικής μουσικής, αλλά και για τα καλά σου σχόλια. Θα εντρυφίσω για λίγο ακόμα στο μινιμαλιστικό μουσικό ρεύμα και σίγουρα θα επιστρέψω επί του θέματος. Να 'σαι καλά!
Thank you, shipwrecked frontier pioneer. Ναι, σίγουρα έχω επιρροές από Αγγελάκα, ο οποίος μου αρέσει πάρα πολύ, και βεβαίως αυτό φαίνεται...:)
Αλό αλό. Όταν το διάβασα χθες ανατρίχιασα ρε φίλε και δεν ήξερα τι σχόλιο να κάνω.
Α δε στο χω πει. Μ αρέσει η δομή σου.
Ε, μιας και ρώτησες καλούτσικα είμαι, εσύ τι λέει;; Πως είσαι;;
:))
Sunday, thank you.
Stefy, γιατί είσαι καλούτσικα; Τι δεν πάει πολύ καλά και σε κάνει να αισθάνεσαι καλούτσικα; Όσο για μένα, είμαι εστιασμένος στην αφαιρετικότητα και είμαι καλά...:P
Δημοσίευση σχολίου