1+1=2;...ή 1;...
Τρέχω και σε κυνηγώ*.
Σε προφταίνω μα σε προσπερνώ
Ανεξήγητο...θολό...
Λές και κείται η τροχιά σου,
παραλλήλως στην δικιά μου.
Είσαι εκεί...είμαι εδώ...
Να σ'αγγίξω, ούτε που να το διανοηθώ.
Παρ'όλα ταύτα, συνεχώς το προσπαθώ.
Ήμουν πρίν...είσαι μετά...
Μένω με τα μάτια μονίμως ανοιχτά... πεινασμένα και στεγνά.
Με τον χρόνο να μ'εμπαίζει...έναν ανελέητο ρυθμό να μου κρατά,
Που πότε πνίγεται και ολισθαίνει,
σιγανά, παθητικά, νωχελικά...
Πότε πάλι αναθαρρεύει
και την αιωνιότητα σου αναζητά,
ορισμένη πλέον
κυνικά, χλευαστικά, ερωτικά...
Για το τέλος μόνο ένα αντίο...ένα γειά...
Όχι όμως κατ'ανάγκη χωρισμού.
Απλώς φιλικού αποχαιρετισμού.
Ένα κ'ένα ίσον ένα;...δυό;...ή απλώς κενό;
* κατόπιν υπόδειξης και διόρθωσης από τοv Shipwrecked Frontier Pioneer
Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007
Το ξαναμιλάμε (;)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
17 σχόλια:
Χμμ, η ιστορία της ζωής μου...
Για να πάρουμε περιπτώσεις:
α) 1+1=0 -> Μαλακία, δεν απέμεινε τίποτα
β) 1+1=1 -> Μεγαλύτερη μαλακία, απέμεινα να το σκέφτομαι...
γ) 1+1=2 -> Φαίνεται καλό, αλλά κάτι λείπει...
δ) 1+1=3 -> Το καλύτερο δυνατόν (και δυσκολότερο και πιο εύθραυστο). Δύο οντότητες ξεχωριστές που μαζί κάνουν μια τρίτη, πιο ολοκληρωμένη.
ε) 1+1=4. Ε, αυτό πια είναι η διαφήμιση με τις δύο χύτρες που αλλάζουν καπάκια, δε μετράει.
Το παραξήλωσα, ε;
Υ.Γ. Δεν άντεξα, σορρυ: "κυνηγώ". Με ξέρεις τώρα.
Δεν το παραξήλωσες καθόλου.
Πολύ καλή ανάλυση. Νόμιζα πως το (α) ήταν το ζητούμενο επηρεασμένος από την Λογική. Όμως κατόπιν της εφαρμογής της λογικής διάζευξης (OR, +), έχω την εντύπωση πως χάνεται η ουσία των άσσων ως ατόμων. Αντιθέτως, παραθέτωντας το (δ) μου άνοιξες τα μάτια. Σε ευχαριστώ...Και για την διόρθωση...
Πως και ξέρεις τη λογική διάζευξη;
Δε πειράζει που ρωτάω, ε;
Τώρα, αν 1+1=2, σημαίνει πως έχουμε δυο μισά, δυο χωριστές, ξεχωριστές οντότητες.
Όμως όταν 1+1=1, τότε πια τα δυο μισά (1,1) έχουν ενωθεί και είναι πλέον κάτι αδιάσπαστο!!
''Είσαι εκεί...είμαι εδώ...''
και όταν τελικά είμαι κι εγώ εκεί, εσύ έχεις πάει παραπέρα κ.ο.κ....
Τι λέω απογευματιάτικα;; Η ζέστη θα φταίει.
:))
stefy, δεν είναι ερωτήσεις αυτές σε κουμπάκηδες... Με αυτά γίναμε επιστήμονες (τρομάρα μας) :D
Μου αρέσουν και οι δικές σου ερμηνείες, ωστόσο θα επιμείνω στο 1+1=3 ως μια δυναμική ισορροπία της ατομικότητας και της ένωσης. Τι σου είναι οι αριθμοί, ε;
Shipwrecked Frontier Pioneer:
νομίζω ότι υπηρετούμε την ίδια επιστήμη.
Καλό είναι και το 3 και με μεγάλη ιστορία, αλλά σαν πολλοί δε μαζεύονται;;
Οπότε επιμένω στο 1+1=1,ως η απόλυτη απαλειφή της ατομικότητας για χάρη της ένωσης.
:))
(ακούγοντας το schism και γενικά όλο το lateralus των tool...)
Αγαπητοί μου, νομίζω πως η άποψη της Stefy (και μέχρι πρότεινως δικιάς μου σε σημείο απολυτότητας) αντιπροσωπεύει το ιδανικό. Σύμφωνα άλλωστε με τον διδάσκαλο Πυθαγόρα όλα προέρχονται από το ένα και όλα συντίθενται για να κάνουν το ένα. Αλλά πες μου Stefy το έχεις δει στην πράξη ποτέ να λειτουργεί αυτό για αρκετά μεγάλο χρονικό διάσημα; Ίσως αυτό να λειτουργεί για πολύ μικρά και όχι για μεγάλα χρονικά διαστήματα...αλλά εκεί μπαίνουμε σε άλλα χωράφια...Άλλωστε, πίσω από κάτι ιδανικό κρύβεται, κατά την γνώμη μου, πάντα ένας ρομαντισμός, ή μήπως όχι;...
Από την άλλη, η λύση με το 3 δεν βασίζεται μεν στην Λογική, αποτελεί δε ένα καλό μοντέλο εφαρμόσιμο και ίσως αναγκαίο για την εποχή μας (an engineer's perspective). Αν συμφωνείτε πως για να φτάσουμε στο ιδανικό, οι αρχικές μονάδες θα πρέπει να έχουν πλήρη επίγνωση της ουσίας τους, τότε η λύση με το 3 αποτελεί καλό ενδιάμεσο "ορόσημο" για την πορεία προς το ιδανικό.
Να εξηγηθώ. Η τρίτη νέα οντότητα ίσως αποτελέι μία ακόμα οδό προς την πλήρη επίγνωση για τις αρχικές μονάδες.Έκει όμως τίθενται και πάλι θέματα χρόνου και ειδικότερα συγχρονισμού. Άραγε, πόσο πιθανόν είναι να φτάσουν ταυτόχρονα οι αρχικές μονάδες στην πλήρη επίγνωση της ουσίας τους, ώστε να εξαλείψουν την ατομικότητά τους για χάρη της σύνθεσης; Τι γίνεται αν υπάρχει χρονική διαφορά ή ακόμα όταν η μια από τις αρχικές μονάδες δεν επιτύχει την πλήρη επίγνωση;
Επίσης, Stefy, έγραψες:''Είσαι εκεί...είμαι εδώ...'' και όταν τελικά είμαι κι εγώ εκεί, εσύ έχεις πάει παραπέρα κ.ο.κ....
Καλό και ακολουθάει και τον ρυθμό, αλλά... μάλλον δεν ισχύει για παράλληλες τροχιές με την κλασική μοντελοποίηση του σύμπαντος. Όταν θα μοντελοποιηθούν και οι υπόλοιπες διαστάσεις, έχω την εντύπωση πως κάτι θα γίνεται...;)
Διαφωνία στο 1+1=3
Η οντότητα θα συνεχίζει να είναι οντότητα και μονάδα. Αν σταματήσει να ισχύει αυτό φτάνουμε σε ισοπέδωση προσωπικότητας και ομοιογενοποίηση. Φυσικά μπορούν να δημιουργηθούν ομάδες μέσα από τις οποίες μπορεί να διαγραφεί κοινή ή παράλληλη πορεία χωρίς να να υποβαθμίζεται το άτομο.
SFP είσαι αδιόρθωτος :P
Το οποίο ισχύει και στο 1+1=1.
(Spam, spam, spam)
Χαιρετώ!Περαστική είμαι από εδώ και μάλλον από σπόντα(φίλη stefy's και χάζευα τα blogs)!Θα ταχθώ με την άποψη του Παπαϊωάννου,δηλαδή 2 και πάλι 2!Αυτό κυνηγάμε,αυτό μας ταλαιπωρεί....Αν και προτιμώ τους μονούς αριθμούς,γιατί στα μάτια μου φαντάζουν πιο συμμετρικοί,νομίζω ότι 1+1=2 είναι το ιδανικό μας!Το πετυχαίνουν όλοι όμως;;;Χαιρετώ και πάλι!
Αγαπητέ Sunday, έχω την εντύπωση πως οποιαδήποτε λύση στο πρόβλημα 1+1=Χ έχει και την αρνητική της όψη. Ειδικότερα όταν αυτή δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά με
αποτέλεσμα να ξεπεραστούν όρια που δεσμεύουν μεν την (σχετική) ελευθερία του ατόμου, την προστατεύουν δε.
Γειά σου, Ζωή. Καλά έκανες και πέρασες και να ξαναπεράσεις.
Σε ποιόν Παπαϊωάννου αναφέρεσαι;
Συφωνώ μαζί σου για τους περιττούς αριθμούς, αν και οι άρτιοι (ή ζυγοί) και λόγω ονόματος δίνουν την αίσθηση της ισορροπίας.
Όσο για τα ιδανικά, ξέρεις πολλούς να πετυχαίνουν τα ιδανικά τους; Νομίζω, πως είναι καλύτερα να "κρατάμε μικρό καλάθι"...έτσι για να είμαστε "on the safe side" :)
Καλησπέρες!Ξανάρθα!
Αναφερόμουν στο Δημήτρη Παπαϊωάννου και την παράσταση του "2" (η ταπεινή μου γνώμη,εκπληκτική παράσταση,μπορώ να σχολιάζω με τις ώρες και δεν συμφέρω...).
Όσο για το μικρό καλάθι που λες και εσύ,θα συμφωνήσω μαζί σου μεν,αλλά νομίζω πως -καλώς ή κακώς-πάντα κάτι υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού και με τον τρόπο του επηρεάζει καταστάσεις,θετικά ή αρνητικά,αναλόγως πώς το χειριζόμαστε(πάλι μπορώ να μιλάω με τις ώρες και δεν συμφέρω...):))
Θα ξαναπεράσω(δεν είναι απειλή!)Χαιρετώ!!
Καλησπέρα, Ζωή.
Για την παράσταση του Δ.Παπαϊωάννου δεν γνωρίζω και πολλά. Όσα μόνο διάβασα σε ιστοσελιδες όπως την http://www.ellthea.gr/pallas.html. Θα ήταν πάντως άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση, από την οπτική της παρουσιάσης του κόσμου του άντρα χωρίς κανένα ίχνος γυναίκας.
"...This is a man's world
But it would be nothing
Nothing without a woman to care..." (J.Brown: It's man's world)
Όσο για το θέμα περί μικρών καλαθιών, συμφωνώ μαζί σου. Απλώς τα μικρά καλάθια κατά την γνλωμη μου βοηθάνε στην καταπολέμηση του άγχους...
Τα παίρνω από την αρχή,
Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω με τον Πυθαγόρα (είναι και από το νησί μου). Εντάξει δεν το έχω δει να λειτουργεί ποτέ στην πράξη, αλλά αυτό δε θα με κάνει να σταματήσω να προσπαθώ να το πετύχω, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά και κάθε περιπτώση είναι διαφορετική, το ότι δεν έχει γίνει μέχρι τώρα δε σημαίνει πως δε μπορεί να γίνει.
Θα συμφωνήσω λίγο στο 1+1=3, αλλά όπως είπες εκεί μπαίνει και το timing, κι αν μου φαίνεται δύσκολο το 1+1=1 τότε το σωστό timing μου φαίνεται τελείως ακατόρθωτο.
Είναι δυνατόν να θες να κρατάς μικρό καλάθι για να είσαι ασφαλής;; Δε βοηθάνε στην καταπολέμηση του άγχους αλλά στο περιορισμό της ζωής. Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα από το φόβο μην πληγωθείς;;
΄΄Αντέχω, έχω τσαλακωθεί πάρα πολύ, έσπασα τη γυάλα μου και αμπάρες στη ψυχή μου δε βάζω….΄΄ διάβασα κάπου κι έχει δίκιο.
Και τέλος το ''2'' ήταν απίστευτη παράσταση, η οπτική της σε έβαζε σε σκέψεις. Μακάρι να έβγαινε σε dvd!!
Stefy, κράτα μικρό καλάθι...και σtο μυαλό και στην ψυχή σου να έχεις ότι θες. Σε ένα δυναμικό περιβάλλον, άλλο οι προσδοκίες και άλλο αυτό που ζητάς, τα ιδανικά σου, οι ιδεές σου. Οι προσδοκίες ούτως ή άλλως είναι μια προσωπική ερμηνεία και πρόγνωση του διαρκούς μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος. Και τέτοιες ερμηνείες και προγνώσεις είναι πάντα χρωματισμένες από τις προσωπικές εμπειρίες. Εκτός βέβαια και μιλάμε για πραγματική Σοφία, όχι πληροφορία, ούτε γνώση. Αλλά και πάλι η πραγματική Σοφία, θέλω να πιστεύω πως με ταπεινότητα θα προσδοκά :)
Όσο για την ασφαλή μεριά, αυτό ήταν σαρκασμός, για την καθημερινότητα, και καθαρή επιρροή της συντηρητικής βρετανικής νοοτροπίας.
Από ποιο μέρος της Σάμου είσαι;
Έχω κάνει Καρλόβασι, 5 χρόνια, φοιτητής...(αν και έτσι όπως το έγραψα φαίνεται σαν φυλακή...:))
Αυτή τη φορά δε θα σχολιάσω,γιατί ναι μεν συμφωνώ με όσα λέμε εδώ αλλά(...αχ αυτά τα "αλλά"!)πάντα θα υπάρχει κάτι για να πάει παραπέρα την κουβέντα!Έχει πλάκα πάντως από πού ξεκινά μια κουβέντα και πού καταλήγει!
Υ.Γ.Το θέμα με τη γυάλα είναι πού είναι πιο επικίνδυνα,από τη μέσα πλευρά ή από την απ'έξω;;
Καλησπέραα
5 χρόνια;; Χειμώνα δε παλεύεται με τίποτα. Άντε πέρνα καμιά βόλτα τώρα το καλοκαίρι που θα είμαι κι εγώ κάτω!! Από Βουρλιώτες είμαι, κάπου κοντά στο Κοκκάρι.
Όταν μου έχει δώσει ο άλλος πάτημα έχω μεγάλες προσδοκίες κι απαιτήσεις. Γενικά όμως δεν κρατάω καν καλάθι, δε μου χρωστάει κανείς κάτι από χθες για να περιμένω. Από που κι ως που να έχω προσδοκίες αν δεν έχω προσπαθήσει πολύ, μα πάρα πολύ εγώ η ίδια, που και πάλι δεν υπάρχει αποτέλεσμα, αλλά λέμε τώρα. Συνεχίζω να προσπαθώ πάντως..
:))
Χαίρετε, Ζωή.
Πάντα υπάρχει αυτό το ωραίο και μυστήριο "αλλά" που μας αλλάζει την ρότα της συζήτησης. Οπότε να σχολιάζεις. Με τα "αλλά" ίσως να μπορούμε να δούμε και λίγο διαφορετικά στο τέλος...
Αυτό άλλωστε δεν έχει σημασία τελικά;
Αν υπάρχει απάντηση στο θέμα με την γυάλα, θα επεκτείνω λίγο τον προβληματισμό μας με την ερώτηση: που είναι συνετό κανείς να ζει; Στην επικίνδυνη ή στην ασφαλή πλευρά;
Πάντως είμαι σχεδόν βέβαιος πως η επιλογή θα πρέπει να γίνεται χωρίς φόβο ή τουλάχιστον με σκοπό της εξάλειψης ή της μείωσης του φόβου...
Μην ξεχνάμε πως και η μοναχική ζωή εντός της γύαλας φοβιζει, έχει όμως και τα θετικά της...ή μήπως όχι;
Γειά σου και σ'εσένα Stefy.
Αργότερα μέσα στο καλοκαίρι ίσως περάσω για λίγο από το νησί μας...Το θεωρώ και δικό μου τόπο μετά από 5 χρόνια ζωής σε αυτό. Πάντως και ο χειμώνας καλά παλευόταν μετά από κάποια χρονική περίοδο προσαρμογής βέβαια...everything is a state of mind...
Συμφωνώ με τα γραφόμενά σου...Ο προσωπικός αγώνας είναι αυτός που μετράει και ο μόνος που μπορεί να αποδώσει καρπούς...
Και η τύχη βοηθάει τους άξιους...
Για αυτό και το περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο στην καταβολή προσπάθειας για τον προσωπικό αγώνα, για τα ιδανικά και για τις προσδοκίες που δημιουργούνται. Είπες πως: "Όταν μου έχει δώσει ο άλλος πάτημα έχω μεγάλες προσδοκίες κι απαιτήσεις." και εδώ νομίζω χωράει μεγάλη συζήτηση περί ερμηνείας του πατήματος...
Άραγε αυτός που έδωσε το πάτημα το ξέρει πως το έδωσε;
Επίσης το πάτημα τι ερμηνεία έχει για αυτόν που το έδωσε, αγνοώντας αν γνώριζε πως το έχει δώσει ή όχι;
Δημοσίευση σχολίου