Δεκεμβριανή πανσέληνος

Ξύπνησε με ταχυπαλμία...

Δεν μπορούσε να του κολλήσει ύπνος έκτοτε...

Σηκώθηκε, ύστερα από λίγο,
αλλά δεν άναψε κανένα φώς.
Τα μάτια του είχαν συνηθίσει στο σκοτάδι
και η λάμψη απ' το περίπου ολόγιωμο φεγγάρι,
που είχε νικήσει την συννεφιά εκείνη την νυχτιά,
ήταν αρκετή για να ζωντανέψει τις σκιές
της μέχρι τότε μη οικείας κατοικίας.

Έτσι ανακατεύτηκε και αυτός με τις σκιές
και ένοιωσε ζεστά...

"...θα σταματήσω για λίγο τα ταξίδια
σε άστρα και πελάγη μακρυνά...
θα ξεπεζέψω απ'το σκαθάρι μου
και θα μείνω μαζί σας έστω και για λίγο..."
είπε στις σκιές αποφασιστικά μα γελαστά
και ένιοωσε να τον αγκαλιάζουν και να τον φιλούν
καμμιά ντουζίνα θηλυκά...

...μα ήταν μονάχα οι σκιές που τον καλωσορίζανε...

...το επόμενο βράδυ δεν ήταν πια εκεί...

Δυο για την Place des Vosges

Καθώς έβγαινε απ' το δωμάτιο,
σκέφτηκε αν πήρε τα τσιγάρα μαζί του
και άρχισε μάταια να ψάχνει τις άδειες
τσέπες του παλτού του...rien...

Μόνο τότε συνειδητοποίησε
πως ποτέ του δεν κάπνιζε,
ενεργητικά τουλάχιστον.
Έτσι, κλείνοντας την πόρτα πίσω του,
κάλεσε το ασανσέρ.

Καθώς έκλεινε την πόρτα
- με το νούμερο 11 - πίσω του,
σκέφτηκε αν πήρε το καπέλο του
και άρχισε να ψηλαφίζει
την καζανοκεφαλή του.

Μόνο τότε θυμήθηκε
πως δεν του αρέσει να φορά καπέλο,
όχι τόσο από στυλιστική άποψη
όσο για να διατηρήσει τ' αραιά
και αδύναμα πλέον μαλλιά του...vieillissement...
Έτσι στρίβοντας προς τα δεξιά
- 90 μοίρες περίπου -
είδε την πόρτα του ασανσέρ ν'ανοίγει

Καθώς η πόρτα του ασανσέρ είχε μισανοίξει
και κοίταξε προς τον καθρέφτη,
είδε τον εαυτό του να φεύγει βιαστικά προς τις σκάλες.
Λίγο τον ένοιαξε και πατώντας το αντίστοιχο κουμπί
σκέφτηκε πως θα τον ξανάβρει στο ισόγειο...

Καθώς έκλεινε η πόρτα
"a bientot" φώναξε γελώντας...