Σαν σερενάτα για την πείνα

Τρεις νότες, δυο παύσεις - ανάσες
σ' ένα μοτίβο αχνού βιολετί
που υμνούν μια στιγμή πείνας,
αφημένη σιωπηλά πάνω
σε αλλοπρόσαλου τέμπο
την χρονογραμμή

Τρεις νότες. Μελωδία. Κοφτή
πάνω σε δωδεκαφωνία...
σε σπειροειδή τροχιά.

Δύο ανάσες. Βαθιές. Συγκέντρωσης.
Έπειτα καμμιά - άπνοια...
και βυθίζονται όλα.

Ένα μπλε. Θάλασσα. Ουρανός.
Μ' ένα πετούμενο να χάνεται μέσα του...
ανάλαφρη ψυχή.

Νύχτα...
και ακολουθώ τις λέξεις -
λέξεις γραμμένες στην άκρη της ασφάλτου -
με το φεγγάρι φανό στο κυνήγι
της τελευταίας μου ανάσας.

Πείνα...

Πείνα σα λιπόσαρκου λύκου
σε βαρυχειμωνιά
και ας ματώνουν τα γυμνά μου πόδια
απ' τα ξερά γαϊδουράγκαθα
κάθε φορά που ξεστρατίζω
σε παρακείμενους
της ασφάλτου αγρούς.

Μέρα...
ήλιος και αλμύρα
με αλλάζουν, μου δίνουν νέο δέρμα.
Δέρμα ανθεκτικό στο ψύχος
και στ' αγγίγματα εκείνων
που θέλουν να μ΄αγαπήσουν,
να με χωρίσουν απ' το αιώνιο μου ταίρι.

Πείνα - άσβεστη πείνα.
Μόνο η άσφαλτος σε καταφέρνει,
μα και σ' αυτήν σπανίως καταφεύγω...

Γιορτή...
με καλεσμένους
υπό παραγγελία.
Πετυχημένη δίχως αμφιβολία -
αποτελέσματα απτά
όταν έχεις να κάνεις
με επαγγελματίες.

Πείνα - με εικόνες πολεμούσα
              να γεμίσω το κενό μου...

Πείνα - με ήχους οικείους γέμιζα το άδειο κοχύλι
              για να σταματήσω το μονότονο βουητό του...

Και η αναπνοή σωστός ψυχαναγκασμός
- ανούσια ιεροτελεστία -
φέρνοντας μαζί μονάχα
οράματα μιας νέας αρχής...