κάλεσμα αποξένωσης

Ένα αγκάθι παραμένει
      Εκεί που κανείς δεν φθάνει
      Το νου και την ψυχή να μονιάζει
Ένα αγκάθι μοναχό
     Να θυμίζει το τριαντάφυλλο
     Το οποίο κάποτε προστάτευε
Θαρρείς πως στην άκρη του
Έχει το αίμα εκείνου
Που τα έβαλε μαζί του
Και του χάρισε την μοναξιά,
Την μονάκριβή του…

Είθε να μην αναζητήσω άλλα αγκάθια
    Ούτε ροδοπέταλα, ούτε φύλλα
Το ένα καλύτερο απ’ το τίποτα
Και τα πολλά εχθρός της ομορφιάς,
    Της ιδιαιτερότητας.

Μα κάτι ανασαλεύει,
    Το αγκάθι με τρυπάει
    Και κάτι σαν ουρλιαχτό…γλυκό ξυπνάει.

Η παλιά ξεθωριασμένη θύμηση του τριαντάφυλλου καίει.

(Το αγκάθι ως τον χαμένο εαυτό ή
Τα αγκάθια ως αυτούς που νοιώθουν ίδιοι.)

ευαισθησίες

Είπαν πως: "θρηνώ σαν τον κατάδικο,  πάνω απ' την στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο" (βλ. Τρύπες)
...μα ο δικός μου ο παράδεισος είναι ευαίσθητος...
σαν ένα καλοβρασμένο μπρόκολλο...
σκέψου τι θα γίνει αν προσπαθήσεις να βγάλεις την στάχτη πάνω από ένα καλοβρασμένο μπρόκολλο...

αντίθεση και αναδρομή

κλείνεις τα μάτια...
να μην αφήσεις τις εικόνες του χθές
να ξεθωριάσουν - να πεθάνουν

άνοιξε τα μάτια...
να δεις το σήμερα και
να ζωγραφίσεις τις εικόνες
του αυριανού χθες.

Κάτι για τον δρόμο, γραμμένο με μολύβι...

Φωτιές στον δρόμο (αναμμένες) ξεπροβάλλουν
Με μάτια κλειστά πώς θα τις ξεπεράσει;
(Καλύτερα) μην προσπαθήσει να τις σβήσει,
θα χάσει καιρό και ενέργεια πολύτιμη και
στην αρχή θα τον ξαναγυρίσει...

Με μάτια κλειστά πώς θα τις ξεπεράσει;
(Καλύτερα) μην προσπαθήσει να τις υπερπηδήσει,
αυτός είναι ακόμα τυφλός και βαρύς και
το άλμα του κοντό και νωθρό...

Ας ζήσει με αυτές, τουλάχιστον του παρέχουν φώς
που ίσως κάνει τα μάτια του να ανοίξουν...
Τότε ίσως να δει πως υπάρχει διαδρομή να περάσει
αναμεσά τους.

(Τα πράγματα είναι απλά, αρκεί να είμαστε και εμείς απλοί,
δηλαδή να είμαστε εμείς...)

Περί φόβου και ονείρων...περί στόχων και ηρεμίας (Μέρος I)

Φοβισμένος, αγχωμένος και εν τέλει χαμένος στις αρνητικές σκέψεις. Κανένα περιθώριο για πράξεις...για έργα...πόσο μάλλον για δουλειά... Αμέτρητες ώρες εσωτερικών διαπραγματεύσεων για την σημαντικότητα και αναγκαιότητα της δουλειάς-δουλείας... Εκ των ουκ άνευ, όπως θα έλεγαν παλιότερα, που ο ρυθμός ήταν απλός (βλ. έργο του Γ. Σεφέρη).
Πάλι καλά που κάτι αντιστέκεται. Αυτό ίσως να βοηθάει στην αλλαγή οπτικής γωνίας ως προς την σφαίρα της αλήθειας. Ούτως ή άλλως δεν μεταβάλλεται το περιβάλλον και τα αντικείμενα του, ο ανθρώπινος εαυτός διαστρευλώνεται (βλ. The Matrix: σκηνή με το κουτάλι), μεταβάλλεται, αλλάζει...

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").