Ένα αγκάθι παραμένει
Εκεί που κανείς δεν φθάνει
Το νου και την ψυχή να μονιάζει
Ένα αγκάθι μοναχό
Να θυμίζει το τριαντάφυλλο
Το οποίο κάποτε προστάτευε
Θαρρείς πως στην άκρη του
Έχει το αίμα εκείνου
Που τα έβαλε μαζί του
Και του χάρισε την μοναξιά,
Την μονάκριβή του…
Είθε να μην αναζητήσω άλλα αγκάθια
Ούτε ροδοπέταλα, ούτε φύλλα
Το ένα καλύτερο απ’ το τίποτα
Και τα πολλά εχθρός της ομορφιάς,
Της ιδιαιτερότητας.
Μα κάτι ανασαλεύει,
Το αγκάθι με τρυπάει
Και κάτι σαν ουρλιαχτό…γλυκό ξυπνάει.
Η παλιά ξεθωριασμένη θύμηση του τριαντάφυλλου καίει.
(Το αγκάθι ως τον χαμένο εαυτό ή
Τα αγκάθια ως αυτούς που νοιώθουν ίδιοι.)
Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007
κάλεσμα αποξένωσης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Η τριανταφυλλιά γεμάτη από αγκάθια. Αλλά, κυρίως από τριαντάφυλλα.
Σωστά, γιατί αλλιώς θα ονομαζόταν αγκαθιά και όχι τριανταφυλλιά...:P
Πάντως καμμιά φορά, μου φαίνεται συνετό να αφιερώνεις την προσοχή σου στην μονάδα,ως μέρος ενός συνόλου, στο τριαντάφυλλο και όχι στην τριανταφυλλιά, στο αγκάθι και όχι στα αγκάθια, στο δέντρο και όχι στο δάσος...
Τα πάντα προέρχονται από το ένα, και όλα μαζί συνθέτουν το ένα, άλλωστε.(Το τελευταίο αποτελεί μια επιφανειακή και προσωπική κατανόηση στην διδασκαλία του Πυθαγόρα)
Δημοσίευση σχολίου