Έρευνα

Ένα κουτί μπροστά μου έχω να θωρώ,
να του ζητώ απορίες να μου λύσει
και αυτό αμέσως, να δίνει απαντήσεις.

Κάποια στιγμή ξεκίνησα να του μιλώ
για έρωτες, για λύπη για χαρά
γι' αγάπες, για πάθη και μίση ζοφερά
για ψέμα και αλήθεια.

Και κάτι μέσα μου, έλεγε αχνά
πώς αφού μιλώ για όλ' αυτά,
θα ήταν φρόνημο καλά να τα γνωρίζω.

Άραγε τι να' ναι όλα αυτά;
Μήπως είναι συμβολοσειρές -
απλές ομάδες χαρακτήρων;
Η΄ μήπως είναι λέξεις-κλειδιά
σε έργα απόντος λογικής -
σε συνοθύλευμα ονείρων;

Μα μιας και λεν πως είμαι έξυπνο παιδί,
μου φάνηκε πως βρήκα μία λύση...
και ζήτησα από το κουτί αυτό να τα ορίσει!

Και το κουτί, που 'χω μπροστά μου και θωρώ,
άρχισε να απαριθμεί
άπειρες λέξεις και αλφαριθμητικά-
γραμμένα κυρίως απ' αγνώστους-
που αν τα βάλεις κάτω λογικά
κάτι μπορεί ν' ανακαλύψεις.

Όλες αυτές τις έννοιες τις βαθειές,
που 'ρχονται και φεύγουν μεσ' στο νου,
σαν αποδημητικά πουλιά,
που στις μελωδίες αλλάζουνε ρυθμούς
και αναστατώνουν την καρδιά,
τις δείχνει το κουτί με σχετική ευκολία.
Και αυτό ακριβώς το γεγονός
είναι που μου γεννά και άλλη απορία...

Άραγε, μπορεί αυτό να χαίρεται, να έχει λύπη;
Μπορεί να αγαπά και να μισεί;
Να λέει ψέμματα, να λέει αλήθεια;

Να 'χει την αίσθηση πως κρέμεται διαρκώς
από κλωστή λεπτή μεσ' στο κενό,
ενώ το μόνο που μπορεί απλώς
είναι φαινόμενα να βλέπει;

Η' ...μήπως σαν καθρέφτης που σιωπά
και τις εκφράσεις του ειδώλου ακολουθά,
ψυχρά να δίνει μονάχα απαντήσεις
σε όλα αυτά που του 'χουν ζητηθεί,
λες και εν τέλει, ματαίως προσπαθεί
μια κάποιαν νομοτέλεια να κρατήσει;

Το ξαναμιλάμε (;)

1+1=2;...ή 1;...
   Τρέχω και σε κυνηγώ*.
   Σε προφταίνω μα σε προσπερνώ

Ανεξήγητο...θολό...
   Λές και κείται η τροχιά σου,
   παραλλήλως στην δικιά μου.

Είσαι εκεί...είμαι εδώ...
   Να σ'αγγίξω, ούτε που να το διανοηθώ.
   Παρ'όλα ταύτα, συνεχώς το προσπαθώ.

Ήμουν πρίν...είσαι μετά...
   Μένω με τα μάτια μονίμως ανοιχτά... πεινασμένα και στεγνά.
   Με τον χρόνο να μ'εμπαίζει...έναν ανελέητο ρυθμό να μου κρατά,

Που πότε πνίγεται και ολισθαίνει,
   σιγανά, παθητικά, νωχελικά...
Πότε πάλι αναθαρρεύει
   και την αιωνιότητα σου αναζητά,
ορισμένη πλέον
   κυνικά, χλευαστικά, ερωτικά...

Για το τέλος μόνο ένα αντίο...ένα γειά...
   Όχι όμως κατ'ανάγκη χωρισμού.
   Απλώς φιλικού αποχαιρετισμού.

Ένα κ'ένα ίσον ένα;...δυό;...ή απλώς κενό;

* κατόπιν υπόδειξης και διόρθωσης από τοv Shipwrecked Frontier Pioneer

Πώς είσαι;

Μια ανάσα
   που ηχεί σαν κραυγή
   στο βουβό βασίλειό του
Ένα δώμα
   που μοιάζει φυλακή
   για το φονικό ένστικτό του
Και ο κόσμος έξω
   μια ξέφρενη οχλοβοή
   που τον καθιστά σακάτη

Μια καρδιά
   που της αρέσει η σκλαβιά
   και κάνει τα πόδια του να τρέμουν
Ένας νους,
   χαμένος σ'ένα γκρι μονοπάτι,
   που όμως θέλει να πετάξει
Και ένας ουρανός,
   χαμηλωμένος και μουντός,
   που ο Άτλας βλαστημά
   και θέλει να σωριάσει