Δεκεμβριανή πανσέληνος

Ξύπνησε με ταχυπαλμία...

Δεν μπορούσε να του κολλήσει ύπνος έκτοτε...

Σηκώθηκε, ύστερα από λίγο,
αλλά δεν άναψε κανένα φώς.
Τα μάτια του είχαν συνηθίσει στο σκοτάδι
και η λάμψη απ' το περίπου ολόγιωμο φεγγάρι,
που είχε νικήσει την συννεφιά εκείνη την νυχτιά,
ήταν αρκετή για να ζωντανέψει τις σκιές
της μέχρι τότε μη οικείας κατοικίας.

Έτσι ανακατεύτηκε και αυτός με τις σκιές
και ένοιωσε ζεστά...

"...θα σταματήσω για λίγο τα ταξίδια
σε άστρα και πελάγη μακρυνά...
θα ξεπεζέψω απ'το σκαθάρι μου
και θα μείνω μαζί σας έστω και για λίγο..."
είπε στις σκιές αποφασιστικά μα γελαστά
και ένιοωσε να τον αγκαλιάζουν και να τον φιλούν
καμμιά ντουζίνα θηλυκά...

...μα ήταν μονάχα οι σκιές που τον καλωσορίζανε...

...το επόμενο βράδυ δεν ήταν πια εκεί...